Ramowa Dyrektywa Wodna, WODA

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Gazeta Obserwatora IMGW nr 3, 2004
Mieczysław Rutkowski
Ramowa Dyrektywa Wodna – podstawowy
akt prawny polityki wodnej Unii Europejskiej
Członkostwo Unii Europejskiej zakłada
integrację regulacji prawnych państw do
niej należących. Generalnym założeniem
jest przenoszenie ustaleń ze szczebla Unii
na poziom prawa państw członkowskich
oraz opracowywanie i wdrożenie krajo-
wych legislacji niższego rzędu. W ten
sposób każde z państw członkowskich
tworzy własny zestaw legislacji zgodnych
z prawnymi regulacjami Wspólnoty.
W tym międzynarodowym systemie waż-
ną dziedzinę stanowi prawo ochrony śro-
dowiska, a w nim regulacje ochrony wód.
Podstawowym aktem prawnym jest przy-
jęta przez Parlament Wspólnoty i Radę
Unii, opublikowana w IV kwartale
2000 r., Ramowa Dyrektywa Wodna. Ta
regulacja prawna odwołuje się do szeregu
dyrektyw o charakterze bardziej szczegó-
łowym, stając się dla nich aktem nadrzęd-
nym. Traktat akcesyjny podpisany w Ate-
nach (także przez Polskę) określił m.in.
warunki i terminy wdrażania polityki wy-
rażonej w wymienionych legislacjach.
W Polsce obowiązuje obecnie ustawa Pra-
wo wodne, uchwalona przez Sejm RP
w lipcu 2001, której ustalenia nawiązują
do wymienionej unijnej dyrektywy ramo-
wej i która zakłada konieczność opraco-
wania przepisów regulujących zagadnie-
nia szczegółowe.
od skuteczności konsultacji społecznych, od zaan-
gażowania publicznego, w tym szczególnie użyt-
kowników wód”.
Dyrektywa uznaje po-
trzebę uwzględniania specyfiki państw
członkowskich, właściwości regional-
nych czy zlewniowych. Jako podstawowe
zostały podkreślone następujące zasady:
konieczność integracji i zrównoważo-
nego gospodarowania wodami wyko-
rzystywanymi w gospodarce, trans-
porcie, energetyce, rolnictwie, rybo-
łówstwie, rekreacji i turystyce,
z uwzględnieniem roli wody jako
czynnika kształtującego politykę re-
gionalną oraz zagospodarowanie
przestrzenne;
obowiązek likwidacji szkód środowi-
skowych u źródła ich powstawania
oraz zasada „zanieczyszczający płaci”;
interpretacja zaopatrzenia w wodę ja-
ko „usługi ogólnego dobra”.
Postulując
„osiągnięcie dobrego stanu eko-
logicznego wód”
jako cel strategiczny, Dy-
rektywa jest ukierunkowana na ochronę
zasobów śródlądowych wód powierzch-
niowych i podziemnych, uznając priory-
tet dbałości o charakterystyki jakościowe
tych zasobów i postulując konieczność
redukcji emisji niebezpiecznych sub-
stancji do wód. Dbałość o dobrą jakość
wód jest rozumiana jako zabezpieczanie
zaopatrzenia ludności w wodę pitną.
Uznawana jest konieczność ustano-
wienia wspólnych państwom członkow-
skim definicji jakościowego stanu wód,
a w uzasadnionych przypadkach także
i stanu ilościowego. Przyjmuje się, że
tam, gdzie charakterystyki tych stanów
zostaną uznane za dobre, tam powinny
być utrzymane. Wskazano, że dla wód
podziemnych jakakolwiek tendencja
do wzrostu stężeń zanieczyszczeń win-
na być rozpoznana i odwrócona. Podkre-
ślono obowiązek ochrony wód morskich
i morskiego środowiska przybrzeżnego.
Dopuszcza się etapową realizację Dy-
rektywy, co może przyczynić się do obni-
żenia kosztów jej wdrażania. Jednak od-
stępstwa od przyjętego terminarza dzia-
łań na rzecz poprawy jakości wód winny
być właściwie uzasadniane jasnymi
i przejrzystymi kryteriami. W ustalaniu
terminarza realizacji powinna być
uwzględniana specyfika regionalna czy
zlewniowa. Wymagania mogą być łago-
dzone w odniesieniu do akwenów
i zbiorników wód podziemnych o stanie
silnie zmienionym w wyniku działalno-
ści człowieka lub oddziaływania klęsk
żywiołowych. Biorąc pod uwagę, że zaso-
by wód (tak powierzchniowych, jak
i podziemnych) są odnawialne, Dyrekty-
wa potwierdza potrzebę właściwego pla-
nowania terminów osiągania określo-
nych charakterystyk jakościowych. Jest
to szczególnie istotne w odniesieniu
do wód podziemnych, w których zmia-
ny jakościowe przebiegają znacznie wol-
niej niż w wodach powierzchniowych.
Dyrektywa honoruje porozumienia
międzynarodowe zarówno w ramach
Wspólnoty, jak i z udziałem państw nie
należących do Unii, z których wynikają
istotne ograniczenia dla gospodarowania
wodami w zlewniach transgranicznych
1
czy też np. obowiązki działań na rzecz
ochrony wód morskich
2
.
Dla akwenów przedzielonych grani-
cami państw – członków UE – i dla wód
w zlewniach częściowo położonych na te-
rytoriach państw nie należących do Unii
postuluje się zawieranie odpowiednich
porozumień obejmujących obszary o gra-
nicach hydrograficznych. Podstawą tych
umów dla obszarów podzielonych grani-
cami państw członkowskich jest oczywi-
ście omawiana Dyrektywa, a dla obsza-
rów na granicach Wspólnoty – wzajemne
uzgodnienia czy konwencja Narodów
Zjednoczonych w sprawie ochrony oraz
użytkowania cieków granicznych i jezior
międzynarodowych. Ten fragment Dy-
rektywy jest dla naszego kraju szczególnie
istotny ze względu na położenie wschod-
niej części dorzecza Wisły poza granica-
mi Polski i Wspólnoty.
Dyrektywa postuluje wykonanie ana-
liz stanu wód w poszczególnych zlew-
niach, oceny oddziaływań antropoge-
nicznych, z uwzględnieniem ekonomiki
1. Ustalenia ogólne
Już na wstępie w Dyrektywie stwierdzo-
no, że woda nie może być „
przedmiotem
komercji, ale jest dobrem ogólnym, które winno
być bronione, chronione i traktowane jako dzie-
dzictwo”
. Przyjęcie tej podstawowej zasa-
dy zobowiązuje wszystkich korzystają-
cych do racjonalnego wykorzystywania
i ochrony zasobów wodnych, w myśl za-
sad określanych jako strategia zrównowa-
żonego rozwoju. Struktury zarządzające
życiem i działaniem społeczeństwa – rzą-
dy państw, agendy władz lokalnych – są
zobowiązane do działań organizujących
oraz stymulujących ochronę i racjonalne
użytkowanie wód podporządkowanych
zintegrowanej polityce wodnej Wspólno-
ty Europejskiej. Sukces tych działań
uznano za zależny „
od ścisłej współpracy
i spójnych działań na poziomie Wspólnoty,
państw członkowskich oraz
s
połeczności lokal-
nyc, jak również od jakości i obiegu informacji,
1
Określenie obszar transgraniczny oznacza tu
jednostkę obszarową (np. zlewnię), której części
należą do terytoriów różnych państw.
2
Wymieniając
explicite
Konwencję o Ochronie
Środowiska Morskiego Bałtyku, której stroną
jest Polska, oraz analogiczne konwencje ochrony
Północno-Wschodniego Atlantyku i Morza Śród-
ziemnego.
4
Gazeta Obserwatora IMGW nr 3, 2004
gospodarki wodnej. Skutki oddziaływań
i postęp we wdrażaniu Dyrektywy winny
być monitorowane, co jest istotne dla ak-
tualizacji planów działań w gospodarce
wodnej państw członkowskich. Wyraź-
nie zaznaczono obowiązek określenia
standardów jakości wody pitnej, powołu-
jąc się na szczegółową dyrektywę w tym
przedmiocie.
Dyrektywa zaleca zastosowanie in-
strumentów ekonomicznych przez opła-
ty za usługi wodne w wysokości pokrywa-
jącej zwrot kosztów gospodarowania wo-
dami, z uwzględnieniem nakładów
na ochronę wód i utrzymanie (odnowie-
nie, przywracanie) standardów ekolo-
gicznych środowiska z wodą związanego.
W Dyrektywie wskazano potrzebę
ograniczenia emisji zanieczyszczeń i za-
pewnienia ściśle określanych standar-
dów wód powierzchniowych oraz prowa-
dzenia działań dla ochrony wód pod-
ziemnych. Te standardy jakościowe win-
ny być potwierdzane w legislacjach za-
równo na poziomie państw członkow-
skich, jak i na szczeblu unijnym. Podkre-
ślona jest waga konsultacji publicznych
i informowania ogółu o problematyce
zarządzania gospodarką wodną oraz
o planowanych i realizowanych działa-
niach, co w połączeniu z zaangażowa-
niem społeczeństwa oraz jego przedsta-
wicielstw, winno zapewnić społeczne
uczestnictwo. Spójna strategia gospoda-
rowania wodami powinna być określo-
na w szczegółowych specyfikacjach tech-
nicznych, łącznie ze standardami moni-
toringu i kryteriami ocen stanu wód.
Wymagania te należy wiązać z sankcjami
i opłatami karnymi w przypadkach nie-
dotrzymywania norm według Dyrekty-
wy i skoordynowanych z nią przepisów
państw członkowskich.
Przedstawione ogólne wytyczne są
szczegółowo omówione w tekście Dyrek-
tywy, ze wskazaniem ram ochrony śród-
lądowych wód powierzchniowych, wód
podziemnych oraz morskich wód przy-
brzeżnych i terytorialnych przez:
zapobieganie dalszej degradacji,
ochronie i polepszaniu stanu ekosys-
temów wodnych i lądowych, zwłasz-
cza terenów podmokłych;
promocję zrównoważonego użytko-
wania wód opartego na długotermi-
nowej ochronie zasobów wodnych;
dążenie do zwiększonej ochrony i po-
lepszenia środowiska wodnego m.in.
przez progresywną redukcję zrzutów,
emisji i substancji szczególnie szkodli-
wych (określonych jako „prioryteto-
wych”, czyli do szybkiej eliminacji);
zaprzestanie lub stopniową elimina-
cję zrzutów, emisji zanieczyszczeń
i odpadów szczególnie niebezpiecz-
nych;
progresywną redukcję zanieczyszcza-
nia wód podziemnych;
przyczynianie się do zmniejszenia
skutków powodzi i susz, czyli działa-
niom na rzecz zapewnienia zaopa-
trzenia w wodę dobrej jakości ze źró-
deł powierzchniowych i podziem-
nych, redukcji emisji substancji nie-
bezpiecznych wprowadzanych do
wód powierzchniowych, a także ogra-
niczania zanieczyszczenia wód pod-
ziemnych oraz realizacji uzgodnień
zawartych w porozumieniach mię-
dzynarodowych.
Dyrektywa nie odnosi się całościowo
do zagadnień ochrony przed powodzią
i suszą, nie zajmuje się
explicite
inwestycja-
mi hydrotechnicznymi.
2. Zarządzanie gospodarowaniem
wodami
Dyrektywa zawiera ustalenia odnośnie
do stanowienia struktur (władz), ich or-
ganizacji i procedur zarządzania gospo-
darką wodną włącznie z planowaniem
i sprawozdawczością.
D
yrektywa zakłada, że zarządzanie,
ochrona i gospodarowanie zasobami
wód będą realizowane w obszarach
o granicach hydrograficznych. Konse-
kwencją tej tezy jest umieszczenie w Dy-
rektywie definicji jednostek obszaro-
wych przyjętych za podstawę gospoda-
rowania wodami (to pojęcie obejmuje
zarządzanie, realizację, kontrolę i spra-
wozdawczość). Układ definicji jedno-
stek obszarowych, z dostosowaniem
do polskiej specyfiki, został przeniesio-
ny do ustawy Prawo wodne.
Za podstawową jednostkę uznaje się
do-
rzecze
(w Dyrektywie
river basin)
:
obszar,
z którego całkowity odpływ wód powierzchnio-
wych następuje ciekami naturalnymi przez jedno
Zlewnie Europy
5
Gazeta Obserwatora IMGW nr 3, 2004
ujście do morza.
„Jedno ujście” może mieć
kształt estuarium lub delty.
Prawo wodne ustanawia podział tery-
torium Polski na dwa obszary dorzeczy:
nych, razem z przypisanymi obszarowo
wodami podziemnymi oraz z przynależ-
nymi doń morskimi wodami przybrzeż-
nymi, utworzonego w celu zarządzania
gospodarką wodną.
Polskim odpowiednikiem tego ter-
minu jest
region wodny jako część obszaru do-
rzecza, wyodrębniona na podstawie kryterium
hydrograficznego na potrzeby zarządzania zaso-
bami wodnymi (lub całość obszaru dorzecza).
planów co 6 lat, co także jest powtórzone
w Prawie wodnym. Na poziomie regio-
nów Prawo wodne wprowadza obowiązek
opracowania „warunków korzystania
z wód”.
Dyrektywa zobowiązuje państwa
członkowskie do wykonania
analiz cha-
rakterystyk obszarów objętych planami, przeglą-
du wpływu działalności człowieka na stan wód
powierzchniowych i podziemnych oraz analizy
ekonomicznej użytkowania wód.
Można spo-
dziewać się, że osiągnięcie consensusu co
do przyszłych regulacji, ukierunkowa-
nych na większą ekonomiczną samo-
dzielność omawianej dziedziny, będzie
trudne oraz na pewno zależne od czynni-
ków politycznych.
Dla uzasadnienia tych obaw wystar-
czy uświadomić sobie ramy przyszłych
regulacji, które zakreśla Dyrektywa. Ich
kierunek to realizacja zasad: „korzystają-
cy płaci” oraz „zanieczyszczający płaci”
przez wdrażanie opłat za wodę, które
miałyby skutecznie oddziaływać na użyt-
kowników, by racjonalnie wykorzystywa-
li zasoby wodne w myśl ustaleń Dyrekty-
wy i regulacji Prawa wodnego.
OBSZAR DORZECZA WISŁY – obej-
mujący oprócz dorzecza Wisły znajdu-
jącego się na terytorium Rzeczypospo-
litej Polskiej, również znajdujące się
na tym terytorium dorzecza Dniestru,
Dunaju przez rzekę Wag i dorzecze
Niemna, Słupi, Łupawy, Łeby, Redy
oraz rzek wpadających bezpośrednio
do Zalewu Wiślanego, a także dorzecza
Świeżej i Pregoły.
Prawo wodne zawiera delegację dla Ra-
dy Ministrów do
„ustalenia szczegółowego
przebiegu granic obszarów dorzeczy do utwo-
rzenia regionalnych zarządów gospodarki
wodnej”
oraz do
„dokonania podziału ob-
szarów dorzeczy na regiony wodne”
. Podej-
mując te decyzje, Rada Ministrów reali-
zuje podział oparty na Prawie wodnym,
wdrażając wytyczne Dyrektywy odno-
śnie do ustanowienia struktur zarzą-
dzania gospodarką wodną i określania
ich obszarowych kompetencji.
Prawo wodne stanowi utworzenie Kra-
jowego Zarządu Gospodarki Wodnej
z nadaniem Prezesowi tego Zarządu
uprawnień centralnego organu admini-
stracji rządowej, właściwego w sprawach
gospodarowania wodami; mają mu
podlegać zarządy regionalne.
OBSZAR DORZECZA ODRY – obej-
mujący oprócz dorzecza Odry znajdują-
cego się na terytorium Rzeczypospoli-
tej Polskiej, również znajdujące się
na tym terytorium dorzecza Łaby oraz
Dunaju przez rzekę Morawę, a także do-
rzecza Regi, Parsęty, Wieprzy, Ücker
i rzek wpadających do Zalewu
Szczecińskiego.
3. Obszary szczególnej ochrony
Obie jednostki obszarowe w swych
hydrograficznych granicach wykraczają
poza terytorium Polski, co nakłada obo-
wiązek koordynacji zarządzania i realiza-
cji gospodarowania wodami z państwami
sąsiednimi. Dodatkową komplikacją dla
dorzecza Wisły jest usytuowanie dużej je-
go części poza granicami Wspólnoty.
Dyrektywa wprowadza pojęcia:
Podzlewni
(sub-basin) jako obszaru,
z którego całkowity spływ następuje
przez serie rzek, strumieni, jezior
do określonego punktu na linii rzeki.
Chociaż w ustawie Prawo wodne brak
polskiego odpowiednika, wydaje się, że
najlepszym określeniem byłby tu ter-
min:
zlewnia
–
„jako część dorzecza od źródeł
do określonego punktu w biegu rzeki”.
Rejonu dorzecza
(river basin di-
strict) jako obszaru lądu lub morza obej-
mującego jedną lub więcej zlewni rzecz-
Istotnym elementem zarządzania jest
planowanie działań. Dyrektywa wprowa-
dza obowiązek opracowywania planów
gospodarowania wodami w dorzeczach.
Według niej podstawowymi jednostkami
obszarowymi są obszary dorzeczy Wisły
i Odry. Takie ujęcie planistyczne jest zde-
finiowane w Prawie wodnym. Szczegóło-
wy zakres planów gospodarowania woda-
mi określa odpowiedni aneks Dyrektywy,
a także Prawo wodne, ponadto ustawa za-
wiera delegację do stanowienia szczegó-
łowych wytycznych w rozporządzeniu
Ministra Środowiska.
Opracowywanie planów dla obsza-
rów dorzeczy jest określone jako obowią-
zek Prezesa Krajowego Zarządu, a ich za-
twierdzenie jest kompetencją Rady Mi-
nistrów. Dyrektywa przewiduje edycję
Dyrektywa zobowiązuje państwa człon-
kowskie do wyznaczenia granic obsza-
rów wymagających szczególnej ochrony
(określając je w skrócie
obszary chronione
).
Cele i regulacje dotyczące szczególnej
ochrony wybranych części obszarów
dorzeczy korespondują z ustaleniami
Prawa wodnego, zgodnie z którym iden-
tyfikacja wód wymagających szczegól-
nej ochrony oraz stanowienie zakresu,
procedur i zasięgu obszarowego tej
ochrony należą do kompetencji dyrek-
torów regionalnych zarządów.
Rygory ochronne winny dotyczyć
wód, których stan warunkuje egzystencję
i prawidłowy rozwój flory i fauny im wła-
ściwej, a także wód, których stan decydu-
je o ich zrównoważonym użytkowaniu
3
.
W częściach obszarów dorzeczy, gdzie
w środowisku związanym z wodą wystę-
pują rzadkie i cenne gatunki flory i fau-
ny, oraz tam gdzie użytkowanie wód wy-
maga dotrzymywania zaostrzonych stan-
dardów (np. norm przyjętych dla wody
pitnej), może wystąpić potrzeba wprowa-
3
Zrównoważonym użytkowaniem wód
określam
zakres i sposób korzystania poddany ogranicze-
niom nie dopuszczającym do ich degradacji, za-
pewniającym odnawianie się zasobów wodnych
oraz stałą poprawę charakterystyk ekologicz-
nych, ilościowych i jakościowych, zgodnie z usta-
lonymi standardami stanu wód.
6
Gazeta Obserwatora IMGW nr 3, 2004
dzenia ograniczeń bardziej surowych niż
na pozostałym obszarze dorzecza. Dy-
rektywa zobowiązuje do stanowienia
szczególnych rygorów ochronnych dla
wybranych części obszarów dorzeczy
w celu zabezpieczenia stanu:
wód desygnowanych
4
do konsump-
cji przez człowieka, gdy pobór wy-
nosi co najmniej 10 m
3
/dobę lub
gdy zaopatrzenie dotyczy więcej
niż 50 osób;
wód i przyległych do nich obszarów
będących środowiskiem życia cen-
nych gatunków flory i fauny;
wód w akwenach wykorzystywanych
rekreacyjnie, włączając kąpieliska;
wód wrażliwych czy podatnych
na substancje biogenne, z włącze-
niem stref przy wodach podatnych
oraz stref przy wodach wrażliwych.
Dyrektywa zwraca uwagę na obowią-
zek monitoringu ujęć wód powierzch-
niowych w celu kontroli stanu wód
i utrzymania rygorów szczególnej ochro-
ny wszędzie tam, gdzie pobór średni
przekracza 100 m
3
/dobę, precyzując
w aneksie do Dyrektywy częstotliwości
monitoringu.
Wymaga także sporządzenia rejestru
obszarów chronionych, który winien za-
wierać dane o lokalizacji (granice z ilu-
stracją na mapach), z uzasadnieniem
utworzenia obszaru, charakterystyką sta-
nu wód, informacją o zakresie ochrony,
informacją o wprowadzonym w obsza-
rze monitoringu wód i środowiska oraz
specyfikacją wprowadzonych ograni-
czeń.
Wody powierzchniowe
Wody podziemne
Dyrektywa wymaga działań dotyczą-
cych:
Dyrektywa wymaga działań dotyczą-
cych:
zapobiegania pogorszeniu się stanu
wszystkich akwenów;
ochrony i rekultywacji akwenów;
w akwenach sztucznych silnie zmie-
nionych należy osiągnąć dobry sta-
nu wód w ciągu 15 lat od daty wej-
ścia w życie Dyrektywy (tj. do koń-
ca 2015 r.);
ochrony i polepszania stanu wszyst-
kich sztucznych i silnie zmienio-
nych akwenów w celu osiągnięcia
dobrego potencjału ekologicznego
oraz dobrego stanu chemicznego
wód – termin ten sam co podany
wyżej;
progresywnej redukcji zanieczysz-
czeń wód substancjami szczególnie
niebezpiecznymi przez przerwanie
czy stopniową eliminację emisji
i zrzutów tych substancji.
Wymagany jest monitoring stanów
wody w akwenach i przepływów wody
w ciekach w zakresie uwzględniającym
relacje z charakterystykami ekologicz-
nymi wód i związanego z tymi wodami
środowiska, włączając kontrolę stanu
chemicznego wód (stężenia zanieczysz-
czeń) oraz ocenę potencjału ekologicz-
nego
zapobiegania lub ograniczenia
dopływu zanieczyszczeń do wód
podziemnych i pogarszania się sta-
nu zasobów tych wód;
ochrony, polepszenia stanu i rekul-
tywacji zasobów wód podziemnych
oraz osiągnięcia równowagi mię-
dzy zasilaniem warstw wodono-
śnych a poborem z ujęć wód pod-
ziemnych; działania te winny do-
prowadzić wody podziemne do do-
brego stanu w ciągu 15 lat od daty
wejścia w życie Dyrektywy (tj.
do końca 2015 r.);
odwrócenia znaczących i trwałych
trendów we wzroście stężeń zanie-
czyszczenia wód podziemnych po-
wodowanego działalnością człowie-
ka, co winno doprowadzić do pro-
gresywnej redukcji emisji substan-
cji niebezpiecznych.
Wymagany jest monitoring stanu
chemicznego i ilościowego zasobów
wód podziemnych.
Obszary chronione
Dyrektywa wymaga działań dotyczą-
cych:
W przypadku monitoringu należy zwró-
cić uwagę na znaczne rozszerzenie zakre-
su oraz na większą szczegółowość kon-
troli charakterystyk hydrobiologicznych
i środowiskowych niż w dotychczasowej
praktyce odpowiednich służb w Polsce.
osiągnięcia zgodności ze wszystkimi
standardami i celami najpóźniej
w ciągu 15 lat od daty wejścia w życie
Dyrektywy (tj. do końca 2015 r.), jeśli
prawodawstwo Wspólnoty, w ra-
mach którego poszczególne obszary
chronione zostały utworzone, nie
stanowi inaczej.
Wymagane jest rozszerzenie zakresu
monitoringu o specyfikacje według re-
gulacji prawnych Wspólnoty, w ramach
których wyznaczono poszczególne ob-
szary.
4. Kierunki i cele działań
Podaną w Dyrektywie listę wymaganych
działań można podzielić na trzy części.
W artykule wykorzystano:
1. Prawo wodne, Dz. U. RP, nr 115/2001,
poz. 1229, z nowelizacją wg Dz. U. RP
nr 154/2001, poz. 1803
2. Dyrektywa Ramowa Unii Europejskiej
w sprawie Polityki Wodnej, nr 2000/ 60/EC,
wg Official Journal of the European Commu-
nities, 2000, nr dokumentu I. 327
4
Określenie desygnowany jest tu interpretowa-
ne jako termin „łączny” obejmujący zarówno uję-
cia aktualnie eksploatowane, jak i wody, które są
przewidywane do lokalizacji ujęć wody pitnej.
29 marca 2004 z okazji Światowego Dnia Wody odbyła się w Mi-
nisterstwie Środowiska konferencja zorganizowana przez Komi-
tet Gospodarki Wodnej PAN wspólnie z IMGW oraz Globalnym
Partnerem Wody. Przewodniczący Komitetu Gospodarki Wod-
nej, prof. Wojciech Majewski, zwrócił uwagę, że mimo rosnącej
liczby ludzi zagrożonych katastrofami związanymi z wodą od po-
nad 20 lat nie wzrasta liczba ofiar śmiertelnych, oraz że należy
podejmować wszelkie działania mające na celu dalsze zminimali-
zowanie skutków tego typu katastrof. Poruszono również pro-
blematykę ochrony zasobów wodnych przed dalszą degradacją
oraz przepisy funkcjonujące na rzecz tej ochrony, m.in. Dyrekty-
wę Wodną przyjętą przez Unię Europejską w 2000 r. (patrz
art. M. Rutkowskiego s. 4-7). Małgorzata Mierkiewicz z IMGW
przedstawiła na konferencji zagadnienia związane z brakiem wody
na tle suszy 2003 r. w Polsce. (EK)
Przemawia Krzysztof Szamałek, obok prowadzący spotkanie Wojciech
Majewski
7
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • tejsza.htw.pl

    •