REDEMPTIONIS SACRAMENTUM, Dokumenty papieskie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
INSTRUKCJA REDEMPTIONIS SACRAMENTUM
Tekst pochodzi z serwisu www.opoka.org.pl
KONGREGACJA DS. KULTU BOņEGO I DYSCYPLINY SAKRAMENTìW
INSTRUKCJA REDEMPTIONIS SACRAMENTUM
O tym, co naleŇy zachowywaę, a czego unikaę w zwiĢzku z NajĻwiħtszĢ EucharystiĢ
Spis treĻci
Wstħp
Rozdziaþ I:
Kierowanie ĻwiħtĢ liturgiĢ
Biskup diecezjalny, arcykapþan swojej owczarni
2.
Konferencja biskupw
3.
Prezbiterzy
4.
Rozdziaþ II:
Uczestnictwo wiernych Ļwieckich w celebracji Eucharystii
Czynne i Ļwiadome uczestnictwo
Diakoni
1.
2.
Rozdziaþ III:
Prawidþowe sprawowanie Mszy Ļwiħtej
Materia NajĻwiħtszej Eucharystii
Funkcje wiernych Ļwieckich w celebracji Mszy Ļwiħtej
1.
2.
Modlitwa eucharystyczna
3.
Inne czħĻci Mszy Ļwiħtej
4.
Rozdziaþ IV:
Komunia Ļwiħta
Zasady przyjmowania Komunii Ļwiħtej
ýĢczenie rŇnych obrzħdw ze sprawowaniem Mszy Ļwiħtej
1.
2.
Udzielanie Komunii Ļwiħtej
3.
Komunia Ļwiħta kapþanw
4.
Rozdziaþ V:
Inne zagadnienia zwiĢzane z EucharystiĢ
Miejsce sprawowania Mszy Ļwiħtej
Komunia pod obiema postaciami
1.
2.
RŇne rozporzĢdzenia zwiĢzane ze sprawowaniem Mszy Ļwiħtej
3.
Naczynia liturgiczne
4.
Rozdziaþ VI:
Przechowywanie NajĻwiħtszej Eucharystii i jej kult poza MszĢ ĻwiħtĢ
Przechowywanie NajĻwiħtszej Eucharystii
Szaty liturgiczne
1.
2.
Inne formy kultu NajĻwiħtszej Eucharystii poza MszĢ ĻwiħtĢ
3.
Rozdziaþ VII:
Nadzwyczajne funkcje wiernych Ļwieckich
Nadzwyczajny szafarz Komunii Ļwiħtej
Procesje i kongresy eucharystyczne
1.
2.
Gþoszenie sþowa BoŇego
3.
Celebracje szczeglne Î odbywajĢce siħ podczas nieobecnoĻci kapþana
4.
Rozdziaþ VIII:
ĺrodki zaradcze
CiħŇkie przestħpstwa
Kapþani wydaleni ze stanu duchownego
1.
2.
PowaŇne wykroczenia
3.
Inne naduŇycia
4.
Biskup diecezjalny
5.
Stolica Apostolska
6.
Zakoıczenie
ZaŇalenia w sprawie naduŇyę liturgicznych
1 z 32
2009-05-03 11:59
1.
INSTRUKCJA REDEMPTIONIS SACRAMENTUM
WSTĦP
1.
Sakrament Odkupienia
1
Matka KońciĀ z silnī wiarī rozpoznaje w Najńwiİtszej Eucharystii i z radońciī przyjmuje,
celebruje oraz czci z uwielbieniem, gĀoszīc ńmierġ Jezusa Chrystusa i wyznajīc Jego zmartwychwstanie, dopki nie
przyjdzie w chwale
2
, aby jako Pan i niezwyciİŐony WĀadca, wiekuisty KapĀan i Krl wszechńwiata przekazaġ krlestwo
prawdy i Őycia nieskoĺczonemu majestatowi wszechmogīcego Ojca
3
.
2.
Nauka KońcioĀa o Najńwiİtszej Eucharystii, w ktrej zawiera siİ caĀe duchowe dobro KońcioĀa, a mianowicie sam
Chrystus, nasza Pascha
4
, bİdīcej ŎrdĀem i szczytem caĀego Őycia chrzeńcijaĺskiego
5
, i ktrej przyczynowe dziaĀanie
jest dyskretnie obecne u samych poczītkw KońcioĀa
6
, ze starannī troskī i wielkī powagī zostaĀa wyĀoŐona na
przestrzeni wiekw w dokumentach soborw i papieŐy. Ostatnio zań w encyklice
Ecclesia de Eucharistia
papieŐ Jan
PaweĀ II ponownie wyjańniĀ podstawowe i waŐne zasady w tej sprawie, uwzglİdniajīc okolicznońci KońcioĀa obecnej
epoki
7
.
Aby KońciĀ rwnieŐ dzisiaj naleŐycie zachowaĀ tak wielkī tajemnicİ, zwĀaszcza w celebracji ńwiİtej liturgii, Ojciec
Ńwiİty poleciĀ tejŐe Kongregacji ds. Kultu BoŐego i Dyscypliny Sakramentw
8
, by po konsultacji z Kongregacjī Nauki
Wiary przygotowaĀa tİ Instrukcjİ, w ktrej omwione bİdī niektre kwestie dyscyplinarne zwiīzane z sakramentem
Eucharystii. Stīd to, co przedstawiono w tej Instrukcji, winno byġ odczytywane jako kontynuacja wspomnianej
encykliki
Ecclesia de Eucharistia.
W Instrukcji tej jednak nie chodzi bynajmniej o opracowanie caĀońci norm zwiīzanych z Najńwiİtszī Eucharystiī, ale
raczej o przypomnienie, z myńlī o gĀİbszym wzmocnieniu wartońci norm liturgicznych
9
, pewnych podstawowych zasad,
ktre sī juŐ zawarte w wypowiedziach lub postanowieniach wciīŐ obowiīzujīcych, oraz o wprowadzenie niektrych
przepisw, aby dziİki nim te wczeńniejsze byĀy wyjańnione i uzupeĀnione, jak rwnieŐ o przedstawienie ich biskupom, a
takŐe prezbiterom i diakonom oraz wszystkim wiernym ńwieckim, by kaŐdy odpowiednio do swoich powinnońci i
moŐliwońci, wprowadziĀ je w Őycie.
3.
NaleŐy rozumieġ, Őe normy, ktre sī zawarte w obecnej Instrukcji, odnoszī siİ do liturgii w obrzīdku rzymskim,
oraz po dokonaniu koniecznych zmian, w pozostaĀych prawnie uznanych obrzīdkach KońcioĀa Āaciĺskiego.
4.
âNiewītpliwie reforma liturgiczna Soboru w znacznym stopniu przyczyniĀa siİ do bardziej ńwiadomego, czynnego i
owocniejszego uczestnictwa wiernych w Najńwiİtszej Ofierze oĀtarzaÒ
10
. Jednak ânie brakuje teŐ i cieniÒ
11
. ToteŐ nie
mogī byġ przemilczane naduŐycia, nawet najpowaŐniejsze, przeciwko naturze liturgii i sakramentw oraz tradycji i
wĀadzy KońcioĀa, ktre w naszych czasach nierzadko, w tym czy innym ńrodowisku końcielnym, obniŐajī poziom
celebracji liturgicznych. W niektrych miejscach popeĀnianie naduŐyġ w sprawach liturgii staĀo siİ jakby zwyczajem, co
oczywińcie nie moŐe byġ akceptowane i powinno zniknīġ.
5.
Zachowywanie norm wypĀywajīcych z wĀadzy KońcioĀa domaga siİ zgodnońci myńli i sĀowa, zewnİtrznego dziaĀania
i skupienia serca. Zachowywanie norm jedynie zewnİtrzne byĀoby przeciwne, co jest oczywiste, istocie ńwiİtej liturgii,
w ktrej Chrystus Pan pragnie zgromadziġ swj KońciĀ, aby staĀ siİ z Nim âjednym ciaĀem i jednī duszīÒ
12
. Dlatego
dziaĀanie zewnİtrzne winno byġ ońwiecone wiarī i miĀońciī, ktre jednoczī nas z Chrystusem i wzajemnie z sobī oraz
rodzī miĀosierdzie wobec ubogich i opuszczonych. SĀowa zań i udoskonalana przez wieki dokĀadna wymowa obrzİdu
liturgicznego sī wyrazami uczuġ Chrystusa i uczī nas odczuwaġ, tak jak On sam
13
; uzgadniajīc z tymi sĀowami naszī
myńl, wznosimy serca do Pana. Wszystko, o czym mwi siİ w tej Instrukcji, ma na celu doprowadzenie do owej
zgodnońci naszych uczuġ z uczuciami Chrystusa, wyraŐonymi w sĀowach i obrzİdach liturgii.
6.
NaduŐycia te bowiem âpowodujī zaciemnianie prawidĀowej wiary i nauczania katolickiego odnońnie do tego
przedziwnego SakramentuÒ
14
. Wskutek tego powstajī rwnieŐ trudnońci, z powodu ktrych âwierni nie mogī w pewien
sposb ponownie przeŐywaġ dońwiadczenia dwch uczniw z Emaus: ÆOtworzyĀy siİ im oczy i poznali GoÇÒ
15
. GdyŐ w
obliczu potİgi i bstwa Boga
16
oraz blasku Jego dobroci, ukazanej szczeglnie w sakramencie Eucharystii, wypada, aby
wszyscy wierni mieli i rozwijali owī zdolnońġ wysĀawiania majestatu Boga, jakī otrzymali poprzez zbawczī mİkİ
Jednorodzonego Syna
17
.
7.
Przyczyna naduŐyġ nierzadko tkwi w faĀszywym poczuciu wolnońci. Bg jednak udziela nam w Chrystusie nie tej
pozornej wolnońci, abyńmy przy jej uŐyciu czynili to, co chcemy, lecz wolnońci, dziİki ktrej moŐemy czyniġ to, co jest
godne i sprawiedliwe
18
. Odnosi siİ to bowiem nie tylko do przykazaĺ pochodzīcych bezpońrednio od Boga, lecz rwnieŐ,
po stosownej ocenie wewnİtrznej wartońci kaŐdej normy, do przepisw ogĀoszonych przez KońciĀ. Dlatego wszyscy
powinni dostosowaġ siİ do rozporzīdzeĺ ustanowionych przez prawowitī wĀadzİ końcielnī.
8.
Z wielkim smutkiem naleŐy nastİpnie odnotowaġ, Őe âtu i wdzie inicjatywy ekumeniczne, choġ nie pozbawione
dobrych intencji, stosujī praktyki eucharystyczne niezgodne z dyscyplinī, w jakiej KońciĀ wyraŐa swojī wiarİÒ. A
jednak dar Eucharystii âjest zbyt wielki, aŐeby moŐna byĀo tolerowaġ dwuznacznońci i umniejszeniaÒ. Stīd wypada
pewne rzeczy skorygowaġ i dokĀadniej okreńliġ, aby rwnieŐ w tej dziedzinie âEucharystia nadal jańniaĀa peĀnym
blaskiem caĀej swojej tajemnicyÒ
19
.
2 z 32
2009-05-03 11:59
INSTRUKCJA REDEMPTIONIS SACRAMENTUM
9.
NaduŐycia wreszcie czİńciej wynikajī z ignorancji, poniewaŐ zazwyczaj odrzuca siİ to, czego gĀİbszy sens bardzo
maĀo siİ pojmuje i nie rozpoznaje historycznońci. Albowiem caĀkowicie âz natchnienia i ducha samego Pisma ńwiİtego
powstaĀy prońby, modlitwy i pieńni liturgiczne, z niego teŐ swoje znaczenie biorī czynnońci i znakiÒ
20
. Co do znakw
widzialnych, âjakimi posĀuguje siİ ńwiİta liturgia na oznaczenie niewidzialnych rzeczywistońci BoŐych, zostaĀy one
wybrane przez Chrystusa lub przez KońciĀÒ
21
. Wreszcie struktury i formy ńwiİtych celebracji, zgodnie z tradycjī
kaŐdego obrzīdku, tak Wschodu, jak i Zachodu, zgadzajī siİ z KońcioĀem powszechnym rwnieŐ co do zwyczajw
powszechnie przyjmowanych przez apostolskī i nieprzerwanī tradycjİ
22
, jakie KońciĀ ma obowiīzek wiernie i
starannie przekazaġ przyszĀym pokoleniom. Tego wszystkiego mīdrze strzegī i chroniī przepisy liturgiczne.
10.
Sam KońciĀ nie ma wĀadzy nad tym, co zostaĀo ustanowione przez Chrystusa i co stanowi nie podlegajīcī
zmianom czİńġ liturgii
23
. Gdyby natomiast zostaĀ zniszczony zwiīzek, jaki sakramenty majī z samym Chrystusem, ktry
je ustanowiĀ, i z wydarzeniami, ktre poprzedziĀy zaĀoŐenie KońcioĀa
24
, w niczym nie pomogĀoby to wiernym, owszem,
powaŐnie by im zaszkodziĀo. Ńwiİta bowiem liturgia jak najńcińlej Āīczy siİ z podstawami wiary
25
, stīd uŐycie tekstw i
obrzİdw nie zatwierdzonych prowadzi do tego, Őe owa konieczna wiİŎ miİdzy
lex orandi
a
lex credendi
albo zostaje
pomniejszona, albo zanika
26
.
11.
Tajemnica Eucharystii jest zbyt wielka, âaŐeby ktoń mgĀ pozwoliġ sobie na traktowanie jej wedle wĀasnej oceny,
ktra nie szanowaĀaby jej ńwiİtego charakteru i jej wymiaru powszechnegoÒ
27
. Przeciwnie, kto tak postİpuje,
pobĀaŐajīc swojemu sposobowi myńlenia, szkodzi, chociaŐby byĀ kapĀanem, prawdziwej jednońci obrzīdku rzymskiego,
ktra winna byġ gorliwie zachowywana
28
, oraz podejmuje czynnońci, ktre w Őaden sposb nie odpowiadajī na gĀd i
pragnienie Boga Őywego, jakich dońwiadczajī ludzie naszych czasw; nie sĀuŐy teŐ autentycznemu zaangaŐowaniu
duszpasterskiemu ani sĀusznej odnowie liturgicznej, lecz raczej pozbawia wiernych ich dziedzictwa i tradycji ojcw.
Samowolne bowiem dziaĀania nie wspierajī prawdziwej odnowy
29
, lecz szkodzī sĀusznemu prawu wiernych do
czynnońci liturgicznej zgodnej z tī tradycjī i dyscyplinī, ktra jest wyrazem Őycia KońcioĀa. Wprowadzajī wreszcie
pewne deformacje i niezgodnońci do samej celebracji Eucharystii, ktra doskonale i ze swojej natury prowadzi do tego,
aby objawiaĀa siİ i w cudowny sposb realizowaĀa wsplnota Boskiego Őycia i jednońġ ludu BoŐego
30
. Stīd pojawiajī siİ
w nastİpstwie: niepewnońġ co do nauki KońcioĀa, wītpliwońġ i zgorszenie ludu BoŐego oraz, w sposb prawie
nieunikniony, gwaĀtowne sprzeciwy, a wszystko to, w naszych czasach, gdzie czİsto Őycie chrzeńcijaĺskie rwnieŐ z
powodu naporu âsekularyzacjiÒ staje siİ niezwykle trudne, zasmuca i wprowadza duŐe zamieszanie wńrd wielu
wiernych
31
.
12.
Wszyscy wierni majī prawo do prawdziwej liturgii, a w sposb szczeglny do celebracji Mszy ńw., ktra winna byġ
taka, jakī chciaĀ i ustanowiĀ KońciĀ, tak jak okreńlajī przepisy w ksiİgach liturgicznych oraz w innych normach i
aktach prawnych. Podobnie lud katolicki ma prawo, aby Ofiara Mszy ńw. byĀa celebrowana w sposb niezmieniony,
zgodny z caĀym nauczaniem Magisterium KońcioĀa. Wsplnota katolicka ma wreszcie prawo do celebracji dla niej Ofiary
Mszy ńw. w taki sposb, aby prawdziwie ukazywaĀa sakrament jednońci, czyli z wykluczeniem uchybieĺ i wszelkich
gestw, ktre mogĀyby zrodziġ w Końciele podziaĀy i stronnictwa
32
.
13.
Wszystkie normy i zachİty przedstawione w tej Instrukcji Āīczī siİ, aczkolwiek na rŐne sposoby, z
posĀannictwem KońcioĀa, do ktrego naleŐy czuwanie nad prawidĀowym i godnym celebrowaniem tej Wielkiej
Tajemnicy. Ostatni rozdziaĀ tej Instrukcji omawia rŐne zwiīzki, jakie zachodzī miİdzy poszczeglnymi normami
caĀego prawa końcielnego i prawem najwyŐszym, jakim jest troska o zbawienie dusz
33
.
Rozdziaþ I
KIEROWANIE ĺWIĦTġ LITURGIġ
14.
âPrawo kierowania sprawami liturgii naleŐy wyĀīcznie do wĀadzy KońcioĀa. PrzysĀuguje ono Stolicy Apostolskiej
oraz, zgodnie z prawem, biskupowiÒ
34
.
15.
Biskup Rzymu, âZastİpca Chrystusa i Pasterz caĀego KońcioĀa tutaj na ziemi (...) z racji swego urzİdu, posiada
najwyŐszī, peĀnī, bezpońredniī i powszechnī wĀadzİ zwyczajnī w Końciele, ktrī moŐe wykonywaġ zawsze w sposb
nieskrİpowanyÒ
35
, rwnieŐ kontaktujīc siİ z pasterzami i wsplnotami.
16.
Powinnońciī Stolicy Apostolskiej jest zarzīdzanie ńwiİtī liturgiī KońcioĀa powszechnego, wydawanie ksiīg
liturgicznych i zatwierdzanie ich przekĀadw na jİzyki ojczyste oraz czuwanie, aby rozporzīdzenia liturgiczne,
zwĀaszcza te, ktrymi kieruje siİ celebracja najdoskonalszej Ofiary Mszy ńw., byĀy wszİdzie wiernie zachowywane
36
.
17.
Kongregacja ds. Kultu BoŐego i Dyscypliny Sakramentw âczyni to, co, z zachowaniem kompetencji Kongregacji
Nauki Wiary, naleŐy do Stolicy Apostolskiej, jeńli chodzi o kierowanie i krzewienie ńwiİtej liturgii, a przede wszystkim
sakramentw. Popiera i strzeŐe dyscypliny sakramentw, zwĀaszcza w tym, co siİ tyczy ich waŐnońci i godziwej
celebracjiÒ. Wreszcie, âuwaŐnie czuwa, aby rozporzīdzenia liturgiczne byĀy ńcińle przestrzegane, aby unikano naduŐyġ,
a te, gdziekolwiek bİdī zauwaŐone, byĀy wykorzenianeÒ
37
. W tej sprawie, zgodnie z tradycjī KońcioĀa powszechnego,
3 z 32
2009-05-03 11:59
INSTRUKCJA REDEMPTIONIS SACRAMENTUM
pierwsze miejsce zajmuje troska o celebracjİ Mszy ńwiİtej i o kult, jaki siİ oddaje Najńwiİtszej Eucharystii poza Mszī
ńw.
18.
Wierni majī prawo, aby wĀadza końcielna sprawowaĀa peĀne i skuteczne kierownictwo nad ńwiİtī liturgiī, aby
liturgia nigdy nie byĀa postrzegana jako âprywatna wĀasnońġ kogokolwiek, ani samego celebransa, ani wsplnoty, w
ktrej sprawuje siİ sakramentyÒ
38
.
1. BISKUP DIECEZJALNY, ARCYKAPýAN SWOJEJ OWCZARNI
19.
Biskup diecezjalny, pierwszy szafarz BoŐych tajemnic w powierzonym mu Końciele partykularnym, jest
kierownikiem, krzewicielem i strŐem caĀego Őycia liturgicznego
39
. Albowiem âbiskup, posiadajīcy peĀniİ sakramentu
ńwiİceĺ, jest szafarzem Āaski najwyŐszego kapĀaĺstwa
40
, szczeglnie co do Eucharystii, ktrī sam sprawuje, albo o
ktrej sprawowanie siİ troszczy
41
, a dziİki ktrej KońciĀ ustawicznie Őywi siİ i wzrastaÒ
42
.
20.
Szczeglne bowiem objawienie siİ KońcioĀa dokonuje siİ w kaŐdorazowym celebrowaniu obrzİdw Mszy ńw., i to
zwĀaszcza w końciele katedralnym, âw peĀnym i czynnym uczestnictwie caĀego ńwiİtego ludu BoŐego (...) w jednej
modlitwie, przy jednym oĀtarzu, pod przewodnictwem biskupaÒ otoczonego przez swoje prezbiterium, diakonw i
osoby posĀugujīce
43
. Ponadto âkaŐdī zań prawomocnī celebracjī Eucharystii kieruje biskup, ktremu powierzono
zadanie oddawania majestatowi BoŐemu kultu religii chrzeńcijaĺskiej i kierowanie tym kultem zgodnie z przykazaniami
Pana i prawami KońcioĀa, okreńlonymi bardziej szczegĀowo dla diecezji wedĀug jego wĀasnego osīduÒ
44
.
21.
âDo biskupa diecezjalnego w Końciele mu powierzonym naleŐy, w ramach przysĀugujīcej mu kompetencji,
wydawanie w sprawach liturgicznych norm, ktre obowiīzujī wszystkichÒ
45
. Biskup jednak niech zawsze czuwa, aby nie
byĀa zniesiona owa przewidziana przez przepisy ksiīg liturgicznych wolnońġ mīdrego dostosowywania celebracji
zarwno do budynku końcioĀa, jak do zgromadzenia wiernych czy teŐ do okolicznońci duszpasterskich, tak aby ńwiİty
obrzİd byĀ rzeczywińcie caĀy dostosowany do mentalnońci ludzi
46
.
22.
Biskup kieruje powierzonym mu KońcioĀem partykularnym
47
i jego obowiīzkiem jest rzīdzenie, korygowanie,
pobudzanie, a czasami nawet karcenie
48
, skoro piastuje ńwiİty urzīd, jaki przyjīĀ przez ńwiİcenia biskupie
49
, w celu
budowania swojej owczarni w prawdzie i ńwiİtońci
50
. Niech objańnia gĀİboki sens obrzİdw i tekstw liturgicznych oraz
niech rozbudza u prezbiterw, diakonw i wiernych ńwieckich ducha ńwiİtej liturgii
51
, aby wszyscy oni byli prowadzeni
do czynnej i owocnej celebracji Eucharystii
52
. Podobnie teŐ niech siİ troszczy, aby caĀe ciaĀo KońcioĀa w jednym duchu,
zjednoczone w miĀońci, mogĀo wzrastaġ w diecezji, w narodzie i w ńwiecie
53
.
23.
Wierni âpowinni pozostawaġ w Āīcznońci z biskupem, jak KońciĀ z Chrystusem, a Jezus Chrystus z Ojcem, Őeby
wszystko byĀo zgodne dziİki jednońci i Őeby tym peĀniej sĀuŐyĀo chwale BoŐejÒ
54
. Wszyscy, rwnieŐ czĀonkowie
instytutw Őycia konsekrowanego i stowarzyszeĺ Őycia apostolskiego oraz wszystkich grup i ruchw końcielnych
wszelkiego rodzaju, we wszystkim, co ma zwiīzek z liturgiī, sī poddani wĀadzy biskupa diecezjalnego
55
, z
zachowaniem prawnie okreńlonych przywilejw. Do biskupa diecezjalnego naleŐy wiİc prawo i obowiīzek czuwania i
wglīdu w liturgiİ w końcioĀach i kaplicach znajdujīcych siİ na jego terytorium, rwnieŐ w tych, ktre zostaĀy zaĀoŐone
albo sī prowadzone przez czĀonkw wspomnianych instytutw, jeńli wierni majī do nich dostİp na staĀe
56
.
24.
Ze swojej strony lud chrzeńcijaĺski ma prawo, aby biskup diecezjalny czuwaĀ nad tym, iŐby w dyscyplinİ
końcielnī nie wkradĀy siİ naduŐycia, zwĀaszcza jeńli chodzi o posĀugİ sĀowa, sprawowanie sakramentw i
sakramentaliw, kult Boga i ńwiİtych
57
.
25.
Komisje lub rady czy teŐ zespoĀy ustanowione przez biskupa, aby przyczyniaĀy siİ âdo popierania liturgii, muzyki
oraz sztuki religijnej w jego diecezjiÒ, bİdī dziaĀaġ zgodnie z intencjī i rozporzīdzeniami biskupa oraz bİdī
zobowiīzane ufaġ jego autorytetowi i aprobacie, by mogĀy odpowiednio wypeĀniġ swoje zadanie
58
i nie naruszaġ
rzeczywistej wĀadzy biskupa w jego diecezji. We wszystkich tego rodzaju zgromadzeniach oraz innych instytucjach i
wszelkich przedsiİwziİciach liturgicznych, jak to juŐ od dawna obowiīzuje, biskupi winni badaġ, czy ich dziaĀanie byĀo
dotīd owocne
59
. Powinni takŐe oceniaġ, jakie usprawnienia lub zmiany na lepsze winny byġ wprowadzone w ich
skĀadzie i dziaĀaniu
60
, aby znajdowaĀy nowy zapaĀ. Zawsze naleŐy mieġ na uwadze, Őe do tego grona trzeba wybieraġ
osoby dońwiadczone, ktre odznaczajī siİ staĀońciī w wierze katolickiej oraz wyrobieniem teologicznym i
humanistycznym.
2. KONFERENCJA EPISKOPATU
26.
Dotyczy to rwnieŐ analogicznych komisji, ktre zgodnie z Őyczeniem Soboru
61
zostaĀy ustanowione przez
Konferencjİ Episkopatu, a ktrych czĀonkowie powinni byġ biskupami. Ich pozycja rŐni siİ wyraŎnie od
4 z 32
2009-05-03 11:59
INSTRUKCJA REDEMPTIONIS SACRAMENTUM
wspĀpracujīcych z nimi konsultorw. Tam, gdzie liczba czĀonkw Konferencji Episkopatu jest niewystarczajīca, aby
swobodnie wybraġ lub spońrd nich ustanowiġ Komisjİ Liturgicznī, naleŐy powoĀaġ Radİ lub ZespĀ konsultorw, ktry Ï
zawsze pod przewodnictwem biskupa Ï wypeĀniaĀby w miarİ moŐliwońci to zadanie, nie przyjmujīc jednak nazwy
Komisja Liturgiczna.
27.
Zaniechanie wszelkich eksperymentw zwiīzanych ze sprawowaniem Mszy ńw. Stolica Apostolska nakazaĀa juŐ w
1970 r.
62
, a nastİpnie przypomniaĀa w roku 1988
63
. Stīd poszczeglni biskupi oraz Konferencje Episkopatw nie majī
Őadnej wĀadzy zezwalania na eksperymenty zwiīzane z tekstami liturgicznymi oraz tym wszystkim, co jest okreńlone
przepisami w ksiİgach liturgicznych. Aby takie eksperymenty mogĀy byġ podejmowane w przyszĀońci, wymagana jest
zgoda Kongregacji ds. Kultu BoŐego i Dyscypliny Sakramentw, i to wydana na pińmie, o ktrī winna poprosiġ
Konferencja Episkopatu. Zgoda tego rodzaju bİdzie mogĀa byġ udzielona tylko z waŐnego powodu. Jeńli chodzi o
przedsiİwziİcia zwiīzane z inkulturacjī w liturgii, naleŐy ńcińle i caĀkowicie przestrzegaġ ustalonych norm
szczegĀowych
64
.
28.
Wszystkie normy liturgiczne, jakie zgodnie z przepisami prawa Konferencja Episkopatu ustanowi dla swojego
terytorium, muszī byġ przedĀoŐone do zatwierdzenia przez Kongregacjİ ds. Kultu BoŐego i Dyscypliny Sakramentw,
bez czego nie majī mocy obowiīzujīcej
65
.
3. PREZBITERZY
29.
Prezbiterzy, jako rzetelni, troskliwi i konieczni wspĀpracownicy stanu biskupiego
66
, powoĀani do posĀugiwania
ludowi BoŐemu, chociaŐ pońwiİcajī siİ rŐnym zadaniom, wraz ze swoim biskupem stanowiī jedno prezbiterium
67
. âW
poszczeglnych lokalnych zgromadzeniach wiernych sprawiajī, Őe w pewnym sensie biskup staje siİ w nich obecny,
sami zań jednoczī siİ z nim ufnie i wielkodusznie, a jego obowiīzki i zatroskanie po czİńci przejmujī na siebie i
codziennie starannie je wykonujīÒ. I âze wzglİdu na ten udziaĀ w kapĀaĺstwie i posĀannictwie prezbiterzy powinni
szczerze uznawaġ swego biskupa za ojca i ze czciī okazywaġ mu posĀuszeĺstwoÒ
68
. Ponadto âmajīc ustawicznie na
wzglİdzie dobro dzieci BoŐych, powinni siİ staraġ o to, aby wnosiġ swj wkĀad do duszpasterstwa caĀej diecezji, a
takŐe i caĀego KońcioĀaÒ
69
.
30.
âWielka odpowiedzialnońġ spoczywa przy sprawowaniu Eucharystii zwĀaszcza na kapĀanach, ktrym przysĀuguje
zadanie przewodniczenia jej
in persona Christi
, zapewniajīc ńwiadectwo i posĀugİ komunii nie tylko wobec wsplnoty
bezpońrednio biorīcej w niej udziaĀ, lecz takŐe wobec KońcioĀa powszechnego, ktry zawsze jest przywoĀywany przez
Eucharystiİ. Niestety, trzeba z Őalem stwierdziġ, Őe poczīwszy od czasw posoborowej reformy liturgicznej, z powodu
Ŏle pojmowanego poczucia kreatywnońci i przystosowania, nie brakowaĀo naduŐyġ, ktre dla wielu byĀy przyczynī
cierpieniaÒ
70
.
31.
Zgodnie z tym, co ńlubowali w obrzİdzie ńwiİceĺ i corocznie odnawiajī podczas Mszy krzyŐma, prezbiterzy âna
chwaĀİ Boga i dla uńwiİcenia chrzeńcijaĺskiego ludu poboŐnie i z wiarī sprawujī misteria Chrystusa, a zwĀaszcza
Eucharystycznī Ofiarİ i sakrament pokuty, zgodnie z tradycjī KońcioĀaÒ
71
. Nie powinni wiİc pozbawiaġ swej posĀugi
gĀİbokiego znaczenia, znieksztaĀcajīc sprawowanie liturgii przez dowolne zmiany, pominiİcia lub teŐ dodatki
72
. Ńwiİty
AmbroŐy powiedziaĀ bowiem: âNie w sobie samym (...) ale w nas KońciĀ jest raniony. StrzeŐmy siİ wiİc, aby nasz bĀīd
nie staĀ siİ ranī dla KońcioĀaÒ
73
. Niech wiİc KońciĀ BoŐy nie bİdzie raniony przez kapĀanw, ktrzy tak uroczyńcie
pońwiİcili siİ posĀugiwaniu. Owszem, niech pod okiem biskupa wiernie czuwajī, aby tego rodzaju znieksztaĀceĺ nie
dokonywali rwnieŐ inni.
32.
âProboszcz troszczy siİ o to, aŐeby sprawowanie Eucharystii staĀo siİ centrum parafialnego zgromadzenia
wiernych. Pracuje nad tym, by wierni wzmacniali siİ przez poboŐne uczestniczenie w sakramentach, a zwĀaszcza
czİsto przystİpowali do sakramentw Najńwiİtszej Eucharystii i pokuty. Stara siİ rwnieŐ o to, by wierni modlili siİ,
takŐe w rodzinach, oraz ńwiadomie i czynie uczestniczyli w liturgii. Proboszcz, pod wĀadzī biskupa diecezjalnego,
winien kierowaġ liturgiī w swojej parafii i czuwaġ nad tym, by nie wkradĀy siİ do niej naduŐyciaÒ
74
. ChociaŐ wypada,
aby proboszcz w dobrze przygotowanych celebracjach liturgicznych, zwĀaszcza we Mszy ńwiİtej, byĀ wspomagany przez
rŐnych wiernych, to jednak nie powinien w sprawach liturgii w Őaden sposb przekazywaġ im tego, co naleŐy do jego
wĀasnych obowiīzkw.
33.
Niech wreszcie wszyscy prezbiterzy âstarajī siİ naleŐycie pielİgnowaġ wiedzİ i umiejİtnońġ sprawowania
liturgii, aby przez ich liturgicznī posĀugİ powierzone im wsplnoty chrzeńcijaĺskie z dnia na dzieĺ coraz doskonalej
chwaliĀy Boga, Ojca i Syna, i Ducha ŃwiİtegoÒ
75
. Niech bİdī przenikniİci zwĀaszcza owym zachwytem i owym
zdumieniem, jaki w sercach wiernych sprawia celebrowane w Eucharystii misterium paschalne
76
.
4. DIAKONI
34.
Diakoni, âna ktrych nakĀada siİ rİce
nie dla kapĀaĺstwa
,
lecz dla posĀugi
Ò
77
, mİŐowie cieszīcy siİ dobrī sĀawī
78
,
5 z 32
2009-05-03 11:59
[ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • tejsza.htw.pl

    •